Laura was een wenskind. Geboren op 14 oktober 2010, een buitengewoon goedlachs meisje, een stralende zon in het midden van haar gezin en voor velen, gek met Beer de hond en met papa Rob, mama Monique en zus Mabel. Maar Laura bleek een aandoening te hebben. Was zo vaak misselijk, dan wees ze op haar buik. Het duurde langer dan een jaar voordat de artsen wisten wat er aan de hand was.. Veel hartritmestoornissen volgden en ze kreeg een pacemaker met ICD (interne defibrillator). Monique: ‘Laura is geboren met een genafwijking die slechts drie mensen in de hele wereld hadden.’
De knappe koppen in het Radboud-UMC gaven hoop. In 2019 werd Laura ontslagen uit het ziekenhuis en gaandeweg keerde er ontspanning terug in haar leven. Thuis kon ze in het dynamische gezin goed functioneren. Naast haar bed stond een monitor, maar het leek goed te gaan, steeds schaarser werden de controles en op haar elektrische oma-fiets ging ze iedere dag naar school en haar vrije tijd vulde ze met lekker naar de bios gaan, een ijsje eten, bubble tea halen en shoppen met haar vriendinnen. Kortom, Laura kon weer genieten van het leven.
De wensvervulling; Droomvlucht
In 2021 ging ze met het gezin naar de Efteling. Haar wensvervulling van Make-A-Wish. Rob: ‘Laura was gek van de Droomvlucht. Voordat we erheen mochten, was ze al maandenlang voorbereid met allemaal post. Ze had een wensbox en daar stopte ze van alles in. Dat verheugen deed haar goed, deed ons allemaal goed. Laura stond in het middelpunt van iets heel leuks, iets wat eraan zou komen. Toen op de bewuste dag de limousine met haar naam er groot op aan kwam rijden, zag ik haar kijken. Ze vond het fantastisch. Laura was op haar eigen verzoek eerst naar school gegaan en nu konden haar klasgenoten zien wat zij voor stoers ging doen. Laura’s klasgenoten bekeken de limousine van buiten en van binnen en zwaaiden ons vrolijk uit.’
Het was nog randje coronatijd en ook in de Efteling waren er nog enige restricties.. Ze hadden geslapen in het hotel, in de themakamer naar Laura’s keuze, ontbijt aan de deur, alles was bijzonder en toen natuurlijk nog: de Droomvlucht en al die andere attracties. Monique: ‘Laura genoot intens. Op mijn mobiele telefoon heb ik wel meer dan 20.000 foto’s, uiteraard ook velen van onze meiden en op werkelijk elke foto lacht Laura van oor tot oor. Ondanks haar aandoening zagen we alles vol aanstaan bij Laura; humor, genieten, lekker jezelf zijn, open voor eenieder, nooit klagen, een enorme pretletter en een doorzetter. Laura voelde zich in de Efteling bijzonder, trots, ze koesterde alles wat speciaal voor haar was opgezet, dat ze dit meemaakte.’
‘Op alle foto’s samen lacht ze van oor tot oor’
De Shock
De zesde oktober 2023. Danée: ‘Het was vrijdagmiddag en we hadden nog “Tot maandag” geroepen. Ze had veel lol op het schoolplein.’
Op zondag, twee dagen later, opende de juf het intranet van de school. ‘Ik schrok verschrikkelijk. Daar stond het. Laura was op zaterdag aan een hartstilstand overleden. Er stond ook: open je lessen op maandag ermee, maar pak daarna de draad weer op. Bied de leerlingen de structuur die ze nodig hebben. Maar hoe doe je dat? Ik gaf immers ook les aan Mabel. Als mijn leerlingen behoefte voelden aan een time-out heb ik ze die gegeven. Veel deed ik op gevoel.’
Rob: ‘Wij hebben in die dagen ook alles op gevoel gedaan. De shock was enorm. Haar overlijden was toch heel plotseling. De cardiologe was altijd met Laura en haar toekomst bezig en wilde zelfs een langere tijd tussen halfjaarlijkse controles met Laura plannen, ze had dit scenario dan ook niet zien aankomen. Ik had een cursus gevolgd om te kunnen reanimeren en dat was precies wat ik bij Laura die zaterdag heb gedaan. Dat ging op zich goed, maar het mocht helaas niet baten. Voor mij is dat heel traumatisch geweest. En dat is het nog.’
Na een kleine pauze: ‘We zijn plots totaal overvallen dat we onze Laura hebben verloren.’ Hoe met zo’n groot verlies om te gaan, daar zijn geen boeken voor. Zoals juf Danée deden Rob en Monique alles vanuit hun hart. Rob: ‘We hebben gezegd: we houden open huis. Het was super druk, maar ik vond het fijn. Iedereen kon zo persoonlijk afscheid nemen. Op woensdag hebben wij 80 kinderen van de brugklas en haar oude groep 8 de gelegenheid gegeven naar Laura’s slaapkamer te gaan om afscheid te nemen. Dat deed ons goed. Je bent verdoofd, maar kinderen stellen gewoon heel puur hun vragen: “Wat is er precies gebeurd?” De zaterdag erna, op 14 oktober, Laura’s verjaardag nota bene, hebben we een echte uitvaart gehouden met een erehaag vanuit ons huis. Er werd mooie muziek gedraaid en de kinderen, allen gekleed in de lievelingskleur van Laura, hielden hartjesballonnen vast die ze allen tegelijk oplieten naar een strakblauwe lucht. Laura lag niet in een kist, maar tussen dekens, omringd met knuffels.’ Danée: ‘Voor haar klas had het overlijden van Laura enorm veel impact. Een week lang is het klaslokaal ingericht ter nagedachtenis van haar en is er een gedenkplek voor haar gemaakt.’
Rob: ‘Nog steeds zitten wij met kinderen in een app-groep. Met carnaval kwamen ze bij ons thuis om van alles te versieren. Zo verwerken we het verdriet samen op een zachte manier.’
‘Dit gaat over Laura…’
De kerstactie hielp leerlingen bij de rouwverwerking. Ze konden iets doen, de krachten bundelen, samen actie ondernemen, presentaties maken waarin ze konden pitchen voor Make-A-Wish. Ze konden armbandjes knutselen en verkopen, voetbalshirts verzamelen, taarten bakken, gelukspoppetjes aan de man en vrouw brengen. Monique: ‘In een winkel kwamen ze die aan mij verkopen. Ze hielden een heel verhaal, zo van “Mevrouw, wilt u iets geven aan het goede doel?” en ik dacht: dit gaat over mijn dochter, dit gaat over Laura. Ik vroeg ze of ze wisten wie ik was. Nee, zeiden ze. Toen heb ik het verteld en dat raakte de jongens en mij ook. Omdat ik geen contant geld bij me had, ben ik snel naar huis gegaan en heb de gelukspoppetjes gekocht. Later tijdens de kerstactie op school, kwam ik ze weer tegen en vroegen ze aan mij: “En? Zijn jullie tevreden over de opbrengst?”
Dat waren Rob en Monique zeker. Liefst 268% van het streefbedrag van 5.000 werd er binnengehaald voor Make-A-Wish. De cheque gaf Danée op een podium aan Mabel. Danée: ‘Daar stond ze stralend voor al die leerlingen en ik was super trots op haar. Voor haar is het heftig. Hoe mooi het ook is dat er een gedenkplek is… Op school ziet Mabel overal Laura. Dan is ze ineens weer de zus van. Toch zie ik ook dat zij –en veel kinderen met haar- daardoor nog altijd verbonden met Laura zijn en dat is toch ook heel mooi.’
