“Op woensdag 19 april kwam mijn vriend Johan naar me toe”, vertelt Veronica. “Hij had Sem gedoucht en het viel hem op dat zijn ene balletje groter was dan het andere. Ik zag het nu ook en probeerde via Google te achterhalen wat het zou kunnen zijn. Ingedaald? Een liesbreuk? Ik kwam ook kanker tegen, maar de kans dat dat het zou zijn, was slechts 3 procent, las ik.” Na het weekend gaat Veronica met haar zoontje langs de huisarts. Met verschillende tussenstops, zitten ze een paar dagen later bij het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Sem blijkt een zeldzame vorm van kanker te hebben.
Veronica: “Als je het woord ‘kanker’ hoort, dan staat je wereld gewoon stil. Het was pure pech. Gelukkig waren we er heel vroeg bij. Daardoor had de behandeling een grote kans van slagen.”
Uit de onderzoeken blijkt dat het om een kwaadaardige vorm gaat. Tijdens de operatie kunnen de artsen alles goed weghalen en worden er geen uitzaaiingen gevonden. Ondanks dit goede nieuws, moet Sem nog een flinke behandeling ondergaan. Er kan namelijk niet worden uitgesloten dat er nog verkeerde cellen in het spierweefsel rondwaren. En dus wacht Sem een traject met maar liefst zestien chemokuren. Veronica: “Zestien is echt heel veel. Toen we dat hoorden, moesten we wel even slikken. De eerste chemo was gelijk na een narcose. Op de terugweg naar huis spuugde hij de hele auto onder. Los van dat ene akkefietje, ging het aanprikken bij de eerste vier behandelingen redelijk. Daarna zag hij er telkens heel erg tegen op en begon hij zich ertegen te verzetten. We moesten hem dan echt in de houdgreep nemen omdat hij zo overstuur kon raken. Geen chemo was ook hetzelfde. Iedere keer had hij weer andere klachten. Tijdens de allerlaatste kuur heeft hij zelfs vier dagen in het ziekenhuis gelegen.”
Veerkracht
Via het ziekenhuis komt Sem in aanraking met Make-A-Wish. Deze organisatie vervult de liefste wens van kinderen tussen de 3 en 18 jaar met een ernstige, soms zelfs levens - bedreigende ziekte. Door middel van een zogenaamde Wish Journey, met als hoogtepunt de wensvervulling, wil Make-A-Wish jonge patiënten de regie over hun leven teruggeven. Hanneke Verburg, algemeen directeur van Make-A-Wish Nederland: “Elke dag horen gemiddeld vier families in Nederland dat hun kind een ernstige, soms zelfs levensbedreigende ziekte heeft. Als je wereld instort, heb je magie nodig. Door middel van de Wish Journeys die wij organiseren, proberen we kinderen en hun families veerkracht te geven. Veerkracht is zo belangrijk in het leven, vooral als je met tegenslagen te maken hebt.”
Sem krijgt een wish-box en mag daar zijn allerliefste wens in stoppen. Veronica: “Sem is een ontzettend moederskindje. Hij zei altijd al dat hij met mij wilde trouwen. Johan en ik zijn niet getrouwd en hebben dus een verschillende achternaam. Onze kinderen Sem en Zoë hebben dezelfde familienaam als hun vader. Op een ochtend, we lagen met z’n vieren in ons grote bed, vroeg Sem: ‘Mama, jij hebt toch een andere achternaam? Als ik met je ga trouwen, krijg jij dezelfde achternaam als wij. Ik ga dit in m’n wish-box stoppen.’ Dat vond ik hartstikke lief.”
Trouwen met mama is niet Sems enige wens. Omdat hij gek is op dino’s, staat Dinoland ook hoog op zijn lijstje. Hanneke: “Sem wilde met zijn moeder trouwen. We vergelijken wat we doen ook weleens met een bruiloft. Het is namelijk niet zo dat er op je trouwdag opeens aangebeld wordt en er dan een Bentley voor je deur staat. Juist het verheugen en anticiperen op de wens is een heel belangrijk onderdeel van Make-A-Wish. Daar zit zo veel plezier en positiviteit in! Als wij erin slagen heel veel positieve momenten te creëren in een journey, hoop ik dat we daarmee negatieve ervaringen kunnen overschrijven.”
Sem wordt daarom volop betrokken bij alle keuzes die er gemaakt moeten worden voor zijn grote dag. Wil je een ring, een ketting, moet mama in een jurk? Veronica: “Ze deden het heel leuk. De wens moest een paar maanden worden uitgesteld, omdat Dinoland nog niet open was. Sem kreeg toen een knuffel opgestuurd met een brief waarin stond dat de dino’s nog sliepen. Ook kreeg hij een aftelkalender. Hij was er helemaal vol van. Hij vertelde aan iedereen dat hij met mij ging trouwen.” Sem ontwierp de kaart, bepaalde wie er moesten komen en deelde de uitnodigingen uit. Veronica: “Je leeft er met elkaar echt naartoe. Zoë (3) werd er ook bij betrokken. Ze mocht een prinsessenjurk aan, haar haar zou worden gedaan, ze mocht in de make-up, ze vond het helemaal fantastisch.”
Sem vertelde aan iedereen dat hij met mij ging trouwen.
De Grote Dag
Op 19 april 2023, exact een jaar nadat Johan iets vreemds zag bij zijn zoon, gaat Sems wens in vervulling. Wanneer het bruidspaar geheel in stijl voorrijdt bij de trouwlocatie, Sems basisschool, breekt Veronica en moet ze huilen. “Ik had die hele ochtend al een brok in mijn keel. Bij aankomst op school stond iedereen daar: familie, vrienden, klasgenoten. Het was geweldig. Toen moest ik wel wat tranen wegpinken.” Stralend en trots lopen Sem en zijn moeder onder de boog door die werd gevormd door de klas van Sem. De ruimte is feestelijk aangekleed met rode en witte ballonnen, hartjesslingers, tule en een rode loper. Voorin staat de schooldirecteur klaar om ‘het huwelijk te voltrekken’. Er worden mooie, positieve woorden gesproken en uit alles blijkt hoe dol Sem is op zijn moeder en andersom.
Op de vraag waarom Sem met zijn moeder wilde trouwen, antwoordt hij vastberaden: “Omdat ze altijd zo goed voor me zorgt en zo lief is!” Na het ja-woord – beloof je dat je altijd van elkaar zult houden en er voor elkaar zult zijn – is het tijd voor een ring voor de bruid en een gouden dinoketting voor de bruidegom. Glunderend showt Sem hem aan de zaal. De bruidstaart is, geheel in stijl, een dinotaart. Veronica: “Ik was heel benieuwd hoe Sem de dag zou beleven. Hij kan soms best timide zijn, maar hij had de hele dag een smile van oor tot oor. Ik denk dat het heel erg heeft geholpen dat Sem werd betrokken bij alle voorbereidingen, waardoor hij er zo naartoe kon leven.” Sems toespraak na de ceremonie en cadeaus is kort maar krachtig: “Dank jullie wel allemaal!”
Terwijl de familie van het bruidspaar nog poseert voor de foto’s, sluipen de klasgenoten van Sem alweer naar buiten om een haag te vormen die uitkomt bij een enorme glimmende limousine met Sems naam op de zijkant. Nog wat kussen, knuffels, een paar dikke tranen van opa, even zwaaien en het gezin kan tijdens de anderhalf uur durende rit naar Dinoland Zwolle op adem komen. Sem heeft speciaal voor de gelegenheid zijn dino-pak aangetrokken. Hij geniet van de dino’s, de speeltuin en vooral van de ontmoeting met de raptor, een van zijn lievelingsdino’s. Sem hoeft niet lang na te denken over de vraag wat hij het leukste vindt die dag: “Alles!” roept hij met een blij gezicht als hij weer wegrent naar de speeltuin. Zusje Zoë huppelt vrolijk mee en geniet minstens even hard.
Sem oogt als een stoere jongen met zijn gouden ketting en zijn voorliefde voor dino’s, maar aan alles is te merken dat hij, net als z’n moeder, een klein hartje heeft. Veronica: “Sem lijkt zo’n beetje 99 procent op mij en 1 procent op Johan, haha! Ik heb een grote mond, maar een klein hartje. Ik kom zekerder over dan ik ben.”
