Levenslust ondanks leukemie
Ize had leukemie. Maar als de kleine Ize haar omgeving ergens mee besmette, was het wel met levenslust. In haar ogen, lachjes, dromen, wensen, in alles zat haar optimisme. Met Ize in de buurt werd iedereen als vanzelf vrolijk.
Terwijl… Ze was nog maar net vier toen ze ineens blauwe plekken had gekregen. Griep wellicht, maar Ize bleef over haar buik wrijven, de pijn wilde niet weg. Toch maar een onderzoek. Het bleek mis. Afwijkende cellen, leukemie, achtbaan.
Door alle onzekerheid heen kwam er ook iets fijns, Ize werd een wenskind bij Make-A-Wish en mocht zich gaan verheugen. Moeder Mariska zag wat het deed: ‘Die wens betekende zoveel voor haar. Het toeleven, er iedere keer weer aan denken, het steeds met kleine attenties eraan herinnerd worden, dat hielp zo in alles wat ze mee moest maken
Als Ize werd opgenomen in het ziekenhuis, verdween het nare bijna naar de achtergrond. Zo vol was ze van haar wens.
Ize's liefste wens
Ize ontwikkelde tijdens haar ziekte een grote fascinatie en liefde voor de eenhoorn. En dan met name de regenboogeenhoorn. ‘Ze zei:
Regenboogeenhoorns hebben power en die power heb ik nodig om beter te worden.
De dag voor haar wensvervulling lag Ize nog in het ziekenhuis. Het was knap spannend. Mocht ze wel, mocht ze niet? Vader Jeroen, moeder Mariska, zusje Fenna, samen een liefdevol en hecht gezin, leefden fel mee. Gelukkig, het mocht.
Die dag begon al magisch. De roze limousine met aan boord een tv en ballonnen, kinderchampagne, het kon niet op. Ize straalde en genoot, haar ogen vol lichtjes. En toen kwamen ze daar op een boerderij, de staldeur ging open. Daar stond-ie, prachtig en lief: een echte regenboogeenhoorn. De blik van Ize: voor eeuwig en onbetaalbaar.
Gefluister
Helaas. De ziekte kwam terug, tot drie keer toe. Dan lag Ize weer in het ziekenhuis, werd ze aangeprikt en fluisterde mama Mariska in haar oor hoe mooi de wensvervulling was geweest. Dat leidde af, dat maakte iets fijns wakker, dan vertelde Ize weer tegen iedereen die het maar wilde horen wat ze had meegemaakt. “Ik heb op een eenhoorn gezeten,” het werd haar zin van introductie. Mariska: ‘Dat was hoofdzaak, belangrijker dan wat er in het ziekenhuis moest gebeuren.’
Ize was zevenenhalf toen ze overleed. Maar voorbij is ze nooit. Die diepe gedachte is verankerd in het hartverscheurend mooie boek “Wij zijn niet voorbij.” De boodschap: alles mag doorgaan. Het verdriet, de pijn, maar ook de zoete herinneringen, de kracht en de blik op morgen. Mede-auteur Mariska praat met tranen in haar stem, maar ook met de liefde en levenslust waarmee Ize haar omringde. ‘Ik ben erg emotioneel geweest tijdens het schrijven, maar ik vond het een heel mooi proces. Het was ook: verwerking. Ik ben zo blij dat mensen nu toch nog kennis met Ize mochten maken, dat ze nooit vergeten zal worden, dat er nalatenschap is.
Ik voelde die noodzaak, er móést iets achterblijven. Toen het boek er was, kwam er rust. Er is iets van Ize dat nooit meer weggaat.
En dat verdient ze. Mariska: ‘Ze was zo’n zorgzaam persoon, iemand die altijd anderen hielp. Krachtig ook, ze hield tot het einde toe hoop, al was de kans maar één procent dat ze het zou redden, dan nog geloofde ze erin dat ze beter werd.
Ze haalde het mooiste uit iedere dag en verstond de kunst dankbaar te zijn voor wat er allemaal wel was en wel kon. Ieder klein dingetje greep ze aan om blij te worden. Ze heeft nooit gepiept.’
Mariska werd op haar 38ste opnieuw moeder. ‘Ize zou het zo hebben toegejuicht. Dat haar zusje Fenna nu zelf een grote zus is, ze zou het geweldig vinden. Jeroen en ik zeiden: “We hebben zoveel verdriet in ons leven gehad, hoe mooi zou het zijn als er ook weer zoveel liefde bijkomt.”’
Leve het leven
En zo ging het. Vieve werd geboren en is inmiddels alweer een stralend kind van ruim tweeënhalf. Mariska: ‘We wilden in haar naam de levenslust van Ize verwerken en zo dachten we aan Vive la vie, Vieve dus. Leve het leven. Uiterlijk en innerlijk lijkt ze enorm op Ize, ook zij is zo levenslustig en zorgzaam, ze is altijd bezig met de anderen. Ik zeg heel eerlijk dat het soms lastig was om te schakelen van een gezin van vier naar een nieuw gezin van vier, daar loopt voor mijn gevoel een duidelijke grens tussen. Voor Fenna die altijd een zus had om tegenop te kijken was het ineens niet leuk meer toen Ize wegviel. Maar nu is ze dolgelukkig met Vieve, ze vindt het helemaal geweldig en is totaal in haar nieuwe rol van oudere zus gekropen. Na het verdriet kwam ook weer heel veel vreugde. Want dat is wat Vieve brengt: licht, lucht en liefde.’
En Ize, zij is nooit voorbij. Mariska: ‘Ik heb gemerkt dat door de film van Make-A-Wish over de wens van Ize, of door het lezen van ons boek en nu weer de aandacht in De Beste Wensen mensen toch nog kennis kunnen maken met Ize. En dat ze dan toch nog mensen kan inspireren met haar levenslust.
Hoe mooi is het dat zij nog steeds de harten van mensen kan raken. Ik ben daar heel dankbaar voor.
