Oom Koos en wenskind Mats, die hadden een band. Vier handen op een buik, beiden optimisten, beiden altijd in voor een grap. Koos van 71 en Mats van 11, ze waren in 2024 lotgenoten. Want oom Koos, de broer van oma, was al lange tijd ziek. Prostaatkanker. Die leek onder controle, maar toen was er ineens een gezwel bij de luchtpijp die uiteindelijk daar in groeide. Koos kreeg het slechtste bericht: hij had geen kans meer beter te worden.
Mats op zijn beurt kreeg vorig jaar enorme steken in zijn buik en obstipatie. Weken van vage buikklachten waren eraan vooraf gegaan. Op het laatst gilde hij het uit van de pijn en waren zijn klieren in nek en buik extreem opgezet. De artsen dachten aan een infectie, maar de medicatie sloeg niet aan. Een ingreep wordt niet zomaar gedaan, maar de pijn was zo hevig dat de artsen besloten tot het verwijderen van de klieren in de nek. En toen vonden ze het. Mats had kanker en ook nog een zeldzame soort. Mats zegt nu heel kalm: ‘Ik had het al wel verwacht.’ Marga: ‘Het was voor ons een extreme shock. Er gebeurde meteen van alles. Een operatie, een verplaatsing naar het Prinses Máxima Centrum, chemo, het was zo onwerkelijk. We dachten: is dit allemaal echt, heeft hij echt kanker?’
Zij deelden hun positieve mindset
Daar lagen ze, op een steenworp afstand van elkaar. Koos in het UMC, Mats in het Máxima. Als Mats een chemokuur kreeg, kwam oom Koos langs om hem te steunen, hij wist als geen ander waar Mats doorheen ging, wat de bijwerkingen waren en dat je bijvoorbeeld van de medicijnen vraatzucht kreeg. Ook gingen ze dan samen wel eens naar de film, twee kale koppies in de bios die Kingdom of the planet of the Apes zaten te kijken. Twee dappere mannen, twee aanpakkers. Marga: ‘Ze deelden hun positieve mindset. Ze zaten nooit bij de pakken neer, hebben nooit geklaagd, zagen altijd weer de zonnige kant en hebben geen enkele keer gezegd: waarom overkomt mij dit nou? Dat bond die twee. Hun blik was voortdurend gericht op: wij worden beter.’
Toen Koos het bericht kreeg dat de chemo niks meer voor hem deed, was hij moederziel alleen in het UMC. Hij spoedde zich naar Mats en zijn gezin, om samen even hard te huilen, waarna Mats en Koos elkaar hadden aangekeken: ‘Maar nu gaan we gewoon weer eten.’ Marga: “Dat ze er zo mee omgingen hielp ons enorm. Alles was open, niets werd bedekt. We hebben alles steeds eerlijk aan elkaar verteld, nergens omheen gedraaid. Dat hield ons op de been. Het is heel dubbel, aan de ene kant wisten we dat oom Koos ging overlijden, maar als er iets goeds vanuit zijn ziekte is gekomen, is het dat hij Mats nog zo heeft kunnen steunen.’
Wat Mats ook enorm steunde was de Wish Journey die hij kreeg van Make-A-Wish. ‘Toen ze mij vroegen of ik een wensvervulling wilde zei ik meteen ja en begon ook gelijk allemaal leuke dingen op te noemen die ik wilde beleven, zoals sushi eten en achter de schermen kijken in een dierenpark. Marco, een andere oom van mij, is dierenarts en al heel jong mocht ik soms met hem mee, ik vond dat zo mooi. Het leek me geweldig om een keer te zien hoe tijgers gevoerd werden.’
Belangrijk vond Mats wie zijn wensvervulling mee mochten beleven: ‘Dirk, mijn beste vriend. Die kwam altijd bij me langs toen ik in het ziekenhuis lag.’ En natuurlijk: ook die ene bijzondere man…
Marga: ‘Toen de dames van Make-A-Wish hem vroegen wie er bij moesten zijn, moest Mats heel hard huilen. Tijdens die hele verschrikkelijke periode is hij al die tijd heel vrolijk en dapper geweest, maar na die ene vraag brak hij. Omdat hij meteen aan Koos dacht.’
De wensvervulling was een oneindig feest.
Mats: ‘Eerst kreeg ik een Wish Coin zodat ik steeds aan de wens kon denken en me kon verheugen. Maar veel sneller dan verwacht stond de limousine met mijn naam erop voor onze neus. Ze hadden mij gevraagd wat ik lekker vond en de hele limo zat daar vol mee. Overal lagen chocoladeletters, voor iedereen één, want Sinterklaas was net in het land gekomen. Voor mij was het een grote verrassing dat ik in een heel gave Audi mocht rijden, dat is toch wel dé auto die ik later zelf wil. We zijn keihard door een tunnel gesjeesd en ik heb gas mogen geven. Toen we aankwamen bij het dierenpark in Amersfoort mochten we tussen de middag alles pakken wat we wilden, ik heb een frikandelbroodje genomen en patat. Het leukste was dat we daarna de dieren mochten voeden. We hadden een gids die de hele tijd goede grappen maakte en me nog een knuffelbeest gaf. We hebben alles mogen zien, de zebra’s, giraffes, tijgers en luiaards. Een van die luiaards ging precies boven ons hoofd hangen, dat was echt schitterend. Ik heb inmiddels een fotoalbum gekregen, waar ik regelmatig nog even inkijk. Haha, we mochten daarna in een sushirestaurant eten en daar hadden ze zo’n timer op tafel staan. Dat ding was allang afgelopen toen we er nog zaten te smullen en kletsen, er kwam een mevrouw en die zei: “Zitten jullie er nou nog?”’
Mats vertelt het vol geestdrift, maar op de foto’s in zijn boek is het overal te zien: de wensvervulling wordt ook zeker door een glunderende oom Koos beleefd. Marga: ‘Dat maakt het allemaal zo extra bijzonder. Dat de wensvervulling net op tijd was om hem het nog allemaal mee te laten maken. We hoorden dat hij later tegen een goede vriend had gezegd dat ie intens had genoten en het allemaal zo mooi vond voor Mats.’
In januari van dit jaar overleed Koos. Hij liet Mats en de zijnen achter in de wetenschap dat hij een mooi leven had gehad. Koos, altijd jong van geest gebleven, was er tot het laatst vol aandacht en liefde bij gebleven, met hem was het steevast gezellig en fijn geweest. De wensvervulling van Mats bleek achteraf de laatste dag waarop Koos echt nog wat kon.
Mats zelf heeft gelukkig beter nieuws: ‘Ja, met mij gaat het inmiddels een stuk beter. Ik fiets weer gewoon naar school en speel als rechtsback bij VV De Alblas, mijn voetbalclub. Zelfs tijdens moeilijke momenten, zoals zijn verjaardag, voelde Mats de steun: ‘Toen ik 28 juni jarig was en vanwege het infectiegevaar niemand mocht zien, kwamen al mijn klasgenoten van groep 8 toch heel veel cadeautjes brengen en zingen in onze tuin.’
Marga: ‘Hij is nu weer onder zijn leeftijdsgenoten, hij is weer one of the guys. Dat is zoveel waard. Aan het einde van zijn chemo was het spannend: is de kanker weg of niet? Mats zei:
Mama, maak je niet druk, als het terug is, doe ik gewoon een tweede keer chemo, ik weet dat ik dat aankan.
Dat vond ik zo bijzonder. Maar gelukkig, de kanker is niet terug, Mats is de enige puber op de hele wereld die heel blij is dat ie naar school kan.’
