Soms is er hoop, zoals onlangs nog, maar toen ging het toch niet door. Dat is een dreun van jewelste. ‘En ze mogen vanwege de privacy niet zeggen waarom het dan toch niet doorgaat. Zo’n vier en een half jaar geleden hoopten ze dat ik binnen een jaar een transplantie zou krijgen, maar je bent ontzettend afhankelijk van aanbod, grootte, bloedgroep, alles moet precies goed zijn.’ Inmiddels snakt ze enorm naar die ene perfecte longdonatie: ‘Ik ben heel beperkt in mijn vrijheid en zou zo graag alles kunnen waar ik zoveel zin in heb. Sinds 2017 hebben we geen vakantie in het buitenland meer kunnen hebben. Ik kan veel dingen niet. Ik ben snel heel moe en zit dus gebonden aan Groningen. Kortom: het wachten is heel spannend.’
Veerkracht en inspiratie kreeg Lot van haar wensvervulling. ‘Dankzij Make-A-Wish mocht ik paarden mennen. Super gaaf. Voor mij was het ook zo fijn met het hele gezin weer eens op pad te gaan, heerlijk met ons vijven. Daar verlangde ik zo naar. We deden spelletjes, mochten overnachten in B&B De Sfeerhoeve in Beilen, het was weer dat fijne vakantiegevoel samen. Maar het allermooiste is dat het mennen van de paarden me zo heeft geïnspireerd dat ik terug ben gegaan naar Suus&Luus, de vrouwen in Anloo die mij de men-discipline hebben laten ervaren. Ik vroeg of ik vervolglessen kon nemen. En dat kon! Dus hoe dierbaar dat ik deze discipline heb leren kennen. Ik houd van paarden, ze zijn zo oprecht en ik kan alles bij ze loslaten. Maar erop rijden is anders dan mennen, dan kijk je ineens naar het hele paard. Fascinerend.’
Oh, als die orgaandonatie komt, verzucht ze, dan weet ze het wel. ‘Dan ga ik met de paarden door het hele land trekken.’ Want Lot verstaat de kunst intens te genieten van de kleine dingen die ze wél kan. Stel je voor dat ze álles kan, dan is ze pas echt vrij om het leven vol te omarmen. ‘Het lijkt me superleuk om in het mennen verder te gaan. Ik ben heel dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen.’
