‘Ze was één toen ze ziek werd, ze weet niet beter. Haar leven was: kanker, ziekenhuis, meerdere operaties, bestralingen. Ze weet het, ze kan erover vertellen en langzaam komen bij haarzelf de vragen, wil ze weten hoe het nu allemaal echt zit. Het knappe van haar, dat heb ik altijd gevonden, is dat Guusje een heel levendig, heel nieuwsgierig meisjes is gebleven. Zodra ze zich op haar gemak voelt, kletst ze honderduit, met iedereen. Ze is een heel open kind. Door alle ziekenhuisbezoeken is haar ontwikkeling snel gegaan, ze is eraan gewend dat mensen iets van haar willen. Desondanks klinkt het iedere ochtend heel vrolijk uit haar mond: “Goedemorgen!” En elke dag eindigt ze met een minstens zo’n enthousiast: “Slaap lekker!” Guusje is een heerlijk kind, een bron van inspiratie en optimisme.’
‘Als je leeft met ziekenhuisbezoeken bestaat het leven uit veel wachten, veel ergens naartoe moeten rijden, immer op weg naar de behandelingen. Altijd klonk dan de muziek van Kinderen voor Kinderen. Het maakte Guusje vrolijk, dan ging ze dansen, bewegen, mee zingen. Samen met haar zus.
Ze zei altijd: “Mama, wat die kinderen doen hè, dat wil ik ook.
‘Nu is ze zeven en komen de wensen voor later. Dat het zo is, is waanzinnig fijn. Ze is echt fiks ziek geweest. Door de bestralingen heeft ze epilepsie gekregen en drie keer per week moet ze nog revalideren, maar –heel typerend voor haar- ze gaat met plezier naar de fysio. Ze is klaar met alle behandelingen, twee keer per jaar krijgt ze nog een mri. Op school gaat ze goed, ze zit in groep 3 en vindt het heel leuk. Ze wil kapper of dokter worden, maar ze zei laatst wel: “Mama, ik vind zingen, ballet en dansen toch wel heel leuk.”’
‘De Kids’ Night was fantastisch, ontroerend door de verhalen en gelukkig ook gevuld met de nodige grappen en grollen voor de lichtheid. We waren super trots dat Guusje op de planken stond te zingen en te shinen, ik heb menig traantje gelaten. Daar liep ze, tussen de Kinderen voor Kinderen, precies wat ze graag wilde, echt: haar liefste wens. Toen ze eerder die dag de kinderen had leren kennen, zag ik dat het intens voor haar was. Spannend. Oef, hoe gáát dat vanavond, schoot door me heen. We zijn even terug naar ons hotel gegaan voor een slaapje en toen was ze er door. Lekker pizza gegeten en toen samen backstage in DeLaMar. Althans, dat dacht ik. Ineens zei Guusje: “Nee hoor mam, dat is niet nodig, ga jij maar lekker in de zaal zitten.”
Ze had inmiddels al spelletjes gespeeld met de Kinderen voor Kinderen-kids, ze was als een vis in het water.
Dat slaapje had haar zo goed gedaan, het was precies wat ze nodig had om er nu, fris en fruitig, volop van te kunnen genieten. En dat deed ze, ze heeft zich gek genoten en heeft het er nog elke dag over. Op woensdag, toen ze weer naar school moest, kreeg ze meteen alle ruimte van haar super trotse juf er uitgebreid over te vertellen. Mocht ze al die foto’s en video’s laten zien. En toen kwam ze ook nog in de IJmuider Courant en het Haarlems Dagblad. “Ik sta in de krant, mam!” Inmiddels liep ze al drie dagen met het kapsel dat de visagist van Kinderen voor Kinderen haar had aangemeten rond. Geen probleem, lekker genieten, dachten we maar, haha!’
‘Toen ze na afloop in de foyer binnenkwam, zag ik haar koppie. Ze had een glimlach van oor tot oor. We hebben even wat gedronken en toen wilden we de jassen halen. Lopend door de menigte kreeg Guusje het van iedereen te horen: “Ooh, jij hebt het zó goed gedaan! Super stoer!” Ze was overdonderd: “Mama, ze kennen me allemaal!” Die tocht van foyer naar de jassen was het toetje, dat gaf zo’n boost. Een heel, heel, heel mooie herinnering. Ook voor haar zus, die super trots was. Guusje neemt dit haar hele leven mee, dit pakken ze haar nooit meer af.’
Leyna, Fay en Lana veroverden DeLaMar
Ze stonden, samen met musicalster Pia Douwes, op het podium voor een indrukwekkende uitvoering van ‘Mijn leven is van mij’.
Lees meer
