Het was vreemd. De zevenjarige Lars was altijd vrolijk, speels, avontuurlijk. Een levenslustige jongen, heel open, super sociaal. Maar Marjolijn en Marijn, zijn ouders, begonnen te twijfelen als ze hem zo zagen. Was Lars soms met zijn gewicht bezig? Hij leek ineens zo af te vallen. En hij was moe, at slechter dan normaal, op zijn lijf zagen ze blauwe plekken. De kinderarts op de spoedeisende hulp dacht dat het wel meeviel, maar twaalf uur ’s nachts kwam de uitslag van het bloedonderzoek. Het was niet goed. De diagnose voelde als een mokerslag: leukemie. Lars zag het uiteindelijk zo: 

heel stomme celletjes gingen in zijn lijf oorlog maken met de goede celletjes. Hij herhaalde het nog maar eens: zo stom. 

Voor het gezin, inclusief broertje Mick, stopte de wereld even met draaien, de gedachten van zorg en paniek nestelden zich in de breinen. Ineens geen grond meer onder de voeten, stel nou dat Lars er straks niet meer zou zijn?

Op school misten ze hem. Melle, Lex, Jesse, al die andere vriendjes. Lars met zijn levendige energie was altijd zo fijn om er bij te hebben, om in hun midden te hebben als ze samen lekker gingen spelen. Maar Lars was in de goede handen van het Prinses Máxima Centrum , waar hij wel heel wat moest doorstaan. Chemokuren, behandelingen, ziek zijn en vanuit daar frustratie voelen. Zijn vriendjes schrokken toen ze hem zo zagen met veel minder haar, Lars leek wel een andere jongen te zijn geworden. En Mick? Die nam afstand, bang als hij was thuis in de weg te lopen. Hij zag hoe zijn broer sondevoeding kreeg en kaal werd. Lars miste zijn knuffels, misschien miste hij dat wel het meest.

LEGO 

In het ziekenhuis speelde Lars wel eens in de kamer van Make-A-Wish, dan kon hij lekker knutselen, met de 3D-printer aan de gang en zichzelf vermaken. De vader van Lars had civiele techniek gestudeerd, misschien zijn het de genen, want Lars en bouwen, construeren, met LEGO spelen, dat was een toffe combinatie. Toen hij zijn liefste wens mocht bedenken van Make-A-Wish kwam Lars er op uit dat hij graag zijn eigen straat van LEGO wilde maken die iedereen zou kunnen kopen en later wilde hij graag LEGO Master worden.

Terwijl ze in het Prinses Máxima Centrum hard werkten aan zijn herstel, kreeg de wens vorm. En Lars bleek sterk, ontzettend sterk. Hij genoot van de cadeaus in de tijd van verheugen op de wensvervulling en bouwde volgens de boekjes secuur aan de gekregen LEGO-pakketten. En uiteindelijk was het zover. Met al weer een knappe bos krullen op zijn blozende hoofd werd hij opgehaald met een limousine, met daarop zijn naam. Die limo was het einde, stampende muziek, volop frisdrank en snacks, Lars riep: “Ik ben rijk, jongen. Ik heb mijn eigen limousine!” 

De dag vulde zich met grote pret samen, zijn vrienden erbij, zijn gezin om zich heen. Met Jaco, een echte LEGO Master, ging Lars vervolgens aan de slag om zijn straat te maken, er werd later sushi gegeten, Lars was het centrum van juichende, vrolijke stuiterballen van zeven, acht jaar met rode, bezwete wangen van opwinding. Gewoon weer samen waren ze en de intense vriendschap voelde als vanzelfsprekend. 

Hij was bijzonder door zijn ziekte geweest, maar nu was hij bijzonder omdat hij de reden voor een groot feest was. 

En hoe bijzonder was het? Heel bijzonder. Want alles werd gevolgd met een indrukwekkend professionele camera, ze kwamen ook nog eens op televisie. AT5 maakte een documentaire en dat was toch wel heel cool.

HET VERVOLG

Die documentaire werd 30 oktober 2024 uitgezonden en eindigde ermee dat Lars toch weer ziek was. Er bleek al in de voorafgaande zomer dat er sprake was een verdenking op een recidief. Eind augustus werd dat bevestigd en startte Lars de week erna met de chemokuren. Vader Marijn: ‘Bepaalde waarden liepen al weer langzaam op. Gelukkig waren de artsen er door de vele controles heel vroeg bij.’

Er werd besloten tot een stamceltransplantatie en de donor werd een heel bijzondere: broertje Mick. ‘Dat was heel fijn,’ vertelt moeder Marjolijn, ‘dat het kon en er zo’n goede match bleek tussen de cellen van Mick en Lars. We begrepen dat het niet heel belastend was voor Mick en dat het voor Lars de beste mogelijkheid was, met de minste kans op afstootreacties.’

Half november 2024 vond de transplantatie plaats, waarna Lars in isolatie moest. Hij werd heel ziek, maar herstelde goed en vlak voor kerst mocht hij naar huis om verder aan te sterken. Marjolijn: ‘Het is een complete reset van zijn bloedcellen. Lars is nu ook weer totaal ongevaccineerd. Hij moet nog wel veel medicatie nemen om hem te beschermen tegen infecties en daarmee wordt zijn weerstand onderdrukt, waardoor hij heel vatbaar voor virussen is. Maar hij gaat goed.’ Vader Marijn: ‘Mogelijk kan hij na de voorjaarsvakantie weer naar school. Het is ergens ongelooflijk dat dit kan, deze behandeling bestaat.’

Beide ouders draaien er niet om heen. Het was zwaar, het is zwaar en nog iedere week is het spannend, als Lars naar het ziekenhuis moet voor een bloedafname ter controle. In het spectrum van al die zorg, welke impact heeft de Wish Journey Lars en zijn gezin dan kunnen geven? Marjolijn: ‘Die Wish Journey heeft zeker voor hem gewerkt, ook omdat hij best lang is verwend met allemaal hints en cadeaus in het voortraject.. Iedere dag speelt hij met al die LEGO die hij heeft gekregen, maar bovenal koestert hij de herinnering aan de limo. Toen hij die instapte, was hij verkocht. Hij heeft het al meerdere malen gezegd: ik wil nog een keer in die limo! En dat er van zijn wensvervulling een film is gemaakt zien we echt als de kers op de taart. Het is allemaal zo super mooi gefilmd. Net als met het fotoboek dat we kregen: het is toch iets voor altijd.’

Marijn: ‘Ja, dat klopt helemaal. Voor Lars speelde heel erg dat idee van: ik kom op tv! En dat ie het met zijn vriendjes mocht meemaken, die limo van binnen kon laten zien, dat was voor hem heel speciaal. Meer nog dan de LEGO-beleving was het voor hem belangrijk dat zijn vriendjes erbij waren, enthousiast waren. Dat zit in zijn herinnering, dat maakt hem het meest blij. Als je het over veerkracht hebt; kinderen zijn dat toch wel in het bijzonder. Lars zeker. Het mooie van kinderen is dat ze altijd vooruit kijken, naar de dag die voor ze ligt. Hij stelt altijd de vraag: “Wie komt er vanmiddag bij me spelen?” Dat typeert Lars enorm; altijd zin in het leuke, in wat er nog komt.’

Bekijk de volledige documentaire hier:

Lees ook: